لبخندی برای دوربین

نکته را از دست ندهید!

آندره آقاسی برنده مدال المپیک و هشت بار برنده ی جایزه گرند اِسلم یکی از بزرگترین تنیسورهای جهان است. او از ۱۶ سالگی، از زمانی که به تنیس علاقه مند شد تا پایان دوران موفقیتش، در این رشته ورزشی حرف اول را می زد. او فقط یک ورزشکار نیست، بلکه یک فرد مشهور است. اگر بخواهید هر ورزشکاری را در طول تاریخ ورزش رده بندی کنید، آقاسی مقام چهارم را در جهان دارد.

به نظر می رسید که آندره آقاسی نمی تواند به خاطر موفقیت هایش شاد باشد. او حتی 24 ساعت پس از اینکه مقام اول جهان را به دست آورد، سرگردان در خیابان ها با خودش می گفت: «من چه مشکلی دارم؟ من مقام اول تنیس جهان را دارم و با وجود این، احساس خالی بودن می کنم».

در سال 1997 احساس تهی بودنش بیشتر شد. او دچار دردسر شد، مقام جهانی اش افت کرد و به 141 رسید، تست مواد نیروزا داد و نتیجه ی تست مثبت بود. دچار افسردگی شد و به سایه ی مردی که زمانی بود، تبدیل شد.

چه اشکالی پیش آمده بود؟

چگونه ممکن است چنین اتفاقی بیفتد؟

چگونه ممکن است که یک انسان ثروتمند و مشهور، در جهان، درجه یک باشد ولی هنوز احساس تهی بودن کند.

زمانی که این سوال از آقاسی پرسیده شد، او به خیانتی اعتراف کرد که بسیاری از ما مرتکب آن می شویم، او اهداف غلطی داشت.
او گفت: «من هیچگاه نمی خواستم شماره ی یک در جهان باشم، این چیزی بود که دیگران برای من می خواستند».
سپس آقاسی آنچه را که می خواست، پیدا کرد. بازگشت او زمانی شروع شد که مدرسه ای برای کودکان محروم تاسیس کرد. او دوران کودکی بدی را تجربه کرده بود و هیچگاه احساس امنیت نمی کرد. او می خواست مکانی را ایجاد کند که در آن بچه ها امنیتی را که او هرگز نداشته، به دست آورند.
اکنون موفقیت های او در تنیس معنا و مفهوم جدیدی پیدا کرده است.
این وسیله ای برای سرمایه گذاری در ماموریت اوست، راهی برای میلیون ها هدف که واقعا به آن معتقد است. او سرانجام در بیوگرافی اش نوشت که شهرت من یک هدف دارد. 2 سال بعد دوباره آقاسی تنیسور شماره یک جهان بود. او رکورد مسن ترین بازیکن تنیس را همچنان در اختیار دارد.