اگر لایت کوین را محبوب ترین ارز رمزی جدی به‌شمار بیاوریم، داج کوین که Doggy Coin یا دوژکوین نیز نامیده می شود، ویروسی ترین آنها به شمار می رود. در ابتدا، تبدیل داج کوین به یک ارز رمزی مهم، غیرقابل تصور به نظر می‌رسید. کلید موفقیت ابتدایی داج کوین، به شکلک آن مربوط می‌شد. یک سگ شیبا اینو که به میم اینترنتی (به موضوعات و عقایدی که به وسیله اینترنت گسترش و رواج پیدا می‌کنند، میم اینترنتی می‌گویند) تبدیل شده بود، از زمان شروع به کار داج کوین، به عنوان شکلک این ارز، مورد استفاده قرار گرفت. از منظر فنی، هدف اولیه این کوین، ادامه کار بلندمدت نبود زیرا پاداش های بسیار بالایی را برای قبول کننده های اولیه در نظر گرفته بود. ادعا می‌شود که هدف اولیه از پیکربندی داج کوین، اجرای طرح “خرید و فروش سریع سهام” بوده است.

این وضعیت باعث نشد تا ارز رمزی مورد بحث، کارش را ادامه ندهد. جامعه هر کوین، بخش مهمی از آن کوین را تشکیل می‌دهد و جامعه داج کوین، حرف ندارد. این جامعه، در بازاریابی ویروسی و طبیعی، بسیار خوب عمل می کند و تلاش خیلی بالایی را به خرج داده است تا این کوین که حضور ابتدایی اش، جوکی بیش نبود، بتواند به کارش ادامه دهد. کسانی که قبل از همه به این شبکه وارد شده بودند، سود بالایی را به جیب زدند. داج کوین با استفاده از قابلیت doge-speak عملاً اینترنت را قبضه کرد و بعد از حمایت مالی رانندگان NASCAR (انجمن ملی مسابقات اتومبیلرانی خودروهای کهنه)، شهرت بیشتری پیدا کرد. بعد از اینکه جامعه داج کوین که کاملاً بر کمک‌های بلاعوض متکی بود، بیش از ۵۵ هزار دلار را به یک راننده اتومبیلرانی به نام داش وایز داد، وی تصویری از شیبا اینوی داج کوین را روی ماشینش گذاشت. کل تصویر، روی کاپوت ماشین جاش وایز، نقاشی شد و ماشینی که جاش وایز با آن رانندگی میکرد، “Dogecoin Car” نام گرفت. بعدها جامعه بیت کوین حمایت مالی تیم لوژسواری جامائیکا را برعهده گرفت و تیم را راهی المپیک زمستانی ۲۰۱۴ سوچی روسیه کرد.

تصویری از شیبا اینوی داج کوین روی ماشین جاش وایز

با این حال، داج کوین هرگز به گونه ای طراحی نشد تا بتواند به حیات بلندمدت خود ادامه بدهد و به همین دلیل، وقتی بیش از آنچه افراد مختلف از جمله توسعه دهندگان اصلی اش انتظار داشتند به کار خود ادامه داد، با مشکلاتی مواجه شد. داج کوین، به گونه ای طراحی شده بود تا استفاده کنندگان اولیه اش بتوانند به واسطه دریافت ۹۰ درصد پاداش های استخراج که در اوایل ایجاد آن پیش بینی شده بود، سود قابل توجهی را به جیب بزنند. با کاهش میزان عرضه داج کوین، پاداش استخراج، نرخ هش و نهایتاً امنیت آن نیز پایین آمدند. به دلیل کم شدن پاداش استخراج، استخراج گرهای بیشتری تصمیم گرفتند تا سخت افزارهای خودشان را به استخراج ارزهایی که سود بیشتری دارند، اختصاص بدهند. اگرچه، سختی هر شبکه ارز رمزی، جلوی کاهش سود و همچنین پایین آمدن ارزش آن را می گیرد، اما امکان مدیریت و کنترل افت شدید پاداش‌های استخراج داج کوین وجود نداشت. داج کوین، ارزش بازار کل بسیار بزرگی را در اختیار خود داشت و با افت سریع نرخ هش، امکان بروز حمله ۵۱ درصدی افزایش پیدا کرد.

راه حل این مشکل، روش استفاده شده در لایت کوین بود. بعد از مباحثات زیاد بین این دو جامعه، لایت کوین تصمیم گرفت قابلیت استخراج ادغامی با داج کوین را فعال کند. استخراج گرهای لایت کوین، با وجود پاداش های بسیار کم موجود در شبکه داج کوین، به استخراج ادغامی علاقه‌مند شدند. از آنجایی که هر دو شبکه، از الگوریتم واحدی استفاده می کنند در نتیجه می توان هر دو کوین را به صورت همزمان بدون کاهش میزان استخراج هر یک از آنها، استخراج کرد. در نتیجه این اتفاق، استخراج گر های لایت کوین، امنیت شبکه داج کوین را نیز تأمین می‌کردند و هر کسی که میخواست از طریق حمله ۵۱ درصدی خرج مضاعف را انجام بدهد، باید هم نرخ هش شبکه لایت کوین و هم نرخ هش شبکه داج کوین را مد نظر قرار بدهد. از آن زمان به بعد، استخراج ادغامی، به ویژگی محبوب و رایجی در بسیاری از ارزهای رمزی کوچک تر نیز تبدیل شد.

داج کوین، همانطور که حتی متعصب ترین طرفدارانش نیز اعتراف کرده‌اند آینده ای در میان ارزهای مهم اینترنت ندارد اما این به معنای پایین آمدن اعتبار و جایگاه آن نیست. پیش از این، همه پیش بینی های مربوط به داج کوین، غلط از آب درآمدند و بقیه صحنه ارز های رمزی، می تواند از جامعه داج کوین و موفقیت‌هایش، چیزهای زیادی را بیاموزد.